Worden wat je wil

Kleutermuziektour dag 6.

Na de zoveelste les vol kletsen over beroepen, zingen, dansen en musiceren met groep 1/2 steekt één van de kinderen zijn hand op en vraagt me: "Wat wil jíj eigenlijk later worden?"

Zijn juf schiet in de lach. Het is een grappige, maar vooral een práchtige vraag.

Want ik bén aan het werk, maar dat ziet hij niet. Sterker nog, ik zie het zélf bijna niet. Ik voel het alleen een beetje in mijn keel en aan mijn lijf. Honderden kleuters zie ik in deze twee weken en ik geniet me suf.

Het kan natuurlijk ook dat hij wel degelijk ziet dat ik werk, maar dat is nú. En we hebben het over láter. Over wensen, dromen en ambities. Over de toekomst, die nog volledig open ligt. Oneindig veel keuze. Onbegrensde mogelijkheden.

Ik vertel hem dat ik vroeger schrijver wilde worden. En dat ik nu nog steeds graag schrijf. Ik vertel hem dat ik muziek wilde maken en dat ik juf wilde worden. En hoe fijn ik het dus vind dat ik als muziekjuf bij hen op bezoek mag komen.

Vlak voor ik vertrek steekt een andere jongen zijn vinger op. Hij is net vier geworden, vertelt juf. Het is zijn derde dag op school.

"Ik wil jou een knuffel geven!", zegt hij, een brede grijns op z'n gezicht.
Ik ook, ik ook, ik ook, klinkt het overal.
Hun juf haalt lachend haar schouders op en ik spreid mijn armen. Ik word bedolven onder zestien kleuters, een hele sensatie, zeker na anderhalf jaar op anderhalve meter.
Ik sluit een lichtelijk hormonaal effect niet uit, maar ineens voelt mijn keel een beetje dik en kriebelt er iets in mijn neus.
Mooie, kleine mensjes.

Ik pulk de plakkerige vingertjes van mijn broek, pak mijn tas en neem afscheid van mijn negentiende kleutergroep.
Ik ben precies geworden wat ik wil.