Omdat we elk excuus aangrijpen voor een verkleedpartijtje dragen we middeleeuwse hoofddeksels bij onze spijkerbroek. Marte luidt de bel en kasteelmanager Rian verwelkomt ons hartelijk, duidelijk net zo excited als wij op deze unieke avond.
Ze neemt ons mee naar boven, naar de ontvangsthal, die eenmalig is omgetoverd tot prachtige hotelkamer. Tussen de schilderijen en de historische meubels is een knus ‘eiland’ gemaakt met vier heerlijke bedden (een handdoek en chocolaatje op elk voeteneind), een tafel met stoelen, een mand met spelletjes, een etagère vol lekkers en een stapel ingepakte cadeautjes. De kaarslampen zetten alles in een warme gloed. Het is net een sprookje. [lees verder]

Hun juf haalt lachend haar schouders op en ik spreid mijn armen. Ik word bedolven onder zestien kleuters, een hele sensatie, zeker na anderhalf jaar op anderhalve meter. Ik sluit een lichtelijk hormonaal effect niet uit, maar ineens voelt mijn keel een beetje dik en kriebelt er iets in mijn neus.
Mooie, kleine mensjes. [lees meer]

Wie mij kent weet: Mijn richtingsgevoel deugt voor geen meter. Zonder Google Maps kom ik overal, behalve op mijn bestemming.
Niks aan de hand, zou je denken, drie hoeraatjes voor de wetenschap.
Totdat je een boek gaat schrijven en je personages laat rondreizen in een wereld die je zelf hebt verzonnen. [lees verder]

Dat blijkt dus helemaal geen bestaand spreekwoord te zijn. Serieus, google het eens. Het eerste resultaat noemt de uitspraak “Drents dronken” en “heel duister”. Alle overige hits tonen serieuze nieuwsberichten over dronken bestuurders en auto-ongelukken in, inderdaad, Maastricht.
De reden dat Drenten juist Maastricht hebben gekoppeld aan dronkenschap is onmogelijk te achterhalen. En toch snapt iedereen wat je bedoelt wanneer je iemand omschrijft als “zo dronken als Maastricht”.
En dus is die uitspraak in mijn familie doodnormaal. [lees verder]

Fantasy (of, in het Nederlands, het fantastische genre) is dus veel meer dan Harry Potter, Twilight, Game of Thrones of The Lord of the Rings – die stuk voor stuk inderdaad geweldig populair zijn. Je zou namelijk ook Pirates of the Caribbean, Lost en Starwars bij fantasy kunnen indelen. En alle superheldenfilms, -series en comics.
Ook het grootste deel van de computergames zoals God of War, Resident Evil, Castlevania, World of Warcraft, Runescape horen in het fantastische genre thuis.
En dan de muziek: Nightwish, Dragonforce, Enya. De feesten en festivals zoals Elfia, Castlefest, Comic Con. Álle Disneyfilms.
En zelfs de bord- en kaartspellen zoals Weerwolven van Wakkerdam, Machiavelli en Carcassonne. Kortom, álles waar ook maar íets van fantasie bij komt kijken.
Tot zover “zóóó niet mijn ding”. [lees verder]

-'Hoe is 't met je boek?'
Die vraag krijg ik zo nu en dan. En hoewel ik het ontzettend lief vind van iedereen die ernaar vraagt kom ik meestal niet veel verder dan een wat hakkelend "goed".
Want het ís nog geen boek. Het is een manuscript. Een document van véél teveel woorden, dat al sinds 2019 van a- tot z+ afgeschreven is. [lees verder]

‘Sorry, ik kom net uit bad’, klinkt het ergens boven me. Ik kijk recht in haar decolleté. ‘We waren het vergeten.’ De roze badstof verdwijnt uit beeld en in de rechterbenedenhoek verschijnt mijn leerling, verhit gezicht, zwarte veeg op haar wang. ‘Hoi Inge!’ Mijn spiegelbeeld lacht, mijn hoofd lijkt enorm. Ik kantel het scherm een beetje. We worden Skype-moe, merk ik, ik niet alleen, ook mijn leerlingen. [lees verder]

Quarantaine. Daar wist ik zo weinig van dat ik, taalnazi als ik ben, zelfs moest opzoeken hoe je het schrijft. Qua-ran-tai-ne. Die letters horen niet naast elkaar te staan en het begrip hoort niet in mijn leven. Maar het is overal om ons heen.
Social distancing . Wie mij goed kent weet dat ik niets liever doe dan mezelf social distanzen van de rest van de wereld. Maar binnenshuis heerst er juist een groot gebrek aan social distancing . We zitten dag en nacht op elkaars lip. [lees verder]

‘Met rekenen zit ze vóór mij’, gaat hij verder. ‘En als ik naar haar kijk voel ik bliksems in mijn buik.’
De meiden giechelen niet meer maar kijken geïntrigeerd van de één naar de ander.
-‘Juf, ben jij eigenlijk weleens verliefd?’
Ik glimlach. ‘Natuurlijk. En ik ben al heel lang getrouwd.’
‘Mijn ouders zijn deze zomer gescheiden’, zegt ze zachtjes. ‘Papa is verliefd op iemand anders. Hij woont nu bij háár.’
Daar zijn ze allemaal even stil van. Dat ouders óók verliefd kunnen zijn. En dan niet altijd op elkaar. [lees verder]

Juist ja, mijn innerlijke stem. Het is druk in mijn innerlijk. Zo heb ik schijnbaar een innerlijke schoonheid, een innerlijke moraal (nog niet volledig gefinetuned), een innerlijk kompas (wie mij kent zal hier om schaterlachen), een innerlijke godin (nooit kunnen vinden) en zelfs een inner pornstar (die ik zou kunnen unleashen op, bijvoorbeeld, een dansvloer, en dat op zich is al voldoende reden om geen alcohol te drinken). En nu moet ik dus met m’n innerlijke stem gaan zitten overleggen. Zal ik de boel hier eens flink opschudden door gewoon te zeggen dat ik er meerdere heb? [lees verder]

Eigenlijk hou ik niet van concerten geven. Bam, ik heb het gezegd. Wie mij goed kent weet het trouwens allang, ik maak er niet per sé een geheim van. Maar het hardop uitspreken, ja zelfs zwart-op-wit opschrijven, is toch wel even een dingetje. Ik Hou Er Niet Van. Waarvan akte. [lees verder]

Mijn hele lijf tintelt en maakt zich op voor de herhaling. Het is telkens weer een machtsstrijd, een stilzwijgend duel en niemand wil als eerste opgeven. Ik ben niet competitief ingesteld, maar dit móet ik winnen. Of in ieder geval: niet verliezen. Kans om uit te hijgen is er niet, we doen het nog eens, steeds opnieuw, tot alles in mij protesteert, in godsnaam, niet wéér. [lees verder]

“Schrijf eens over klussen”, suggereerde Zwager, “want dat houdt míj nu het meest bezig.” Daar had ‘ie me mooi tuk. Want hoewel veel mensen roepen dat ze twee linkerhanden hebben is het bij mij, als ik als linkshandige probeer te klussen, net alsof ik twee réchterhanden heb. Met de vingers verkeerd om. [lees verder]

Vrijwel niets is zo fascinerend als geluid. Hoe kan het dat het ene geluid een bijna voelbaar genot veroorzaakt terwijl het andere niets dan vluchtgedrag bij je oproept? En hoe is het mogelijk dat dat wat de één gretig tot zich neemt bij de ander de rillingen over de rug doet lopen? Hoe omschrijf je een geluid dat je mooi vindt en hoe leg je uit waarom het je raakt? Ík kan het in elk geval niet, niet zonder volstrekt pathetische volzinnen uit te kramen. Ik loop met open ogen in de val van de pseudo-wijnkenner die worstelt met de vraag hoe je in woorden moet vatten wat niet te omschrijven valt. [lees verder]

‘Kan ik niet beter wachten tot morgenochtend?’
‘Bellen. Nu.’, commandeert hij.
Ik knijp mijn ogen dicht en fluister: ‘Volgens mij loopt het langs m’n been.’
-‘Prop die doek er dan in!’
Ik kijk hem verbluft aan en hij voegt er droog aan toe: ‘Er zitten nou toch al vlekken in.’
Ik frommel de grote viooldoek in mijn slipje en toets het nummer. [lees verder]

De echoscopist drukt op een knop en er rolt een zwart-wit printje uit de zijkant van het echoapparaat.
Tien minuten later sta ik weer buiten, met een vochtige onderbroek van het glijmiddel en vochtige ogen van het wauw-wauw-wauw dat nog nagalmt in mijn oren.
Ik ben verliefd. [lees verder]

Twee vette donkerblauwe strepen kijken me gemeen grijnzend aan.
Ik ben zwanger.
Ik word mama.
Ik zit in de penarie. [lees verder]

-‘Sorry dat ik zo laat ben!’

Ze wervelt zoals elke week naar binnen, altijd op een iets ander tijdstip. Soms is ze heel vroeg. Dan zit ze te lezen in de hal en raak ik zo zacht mogelijk haar arm aan omdat ze anders van me schrikt, mijlenver weg in gedachten. Andere keren is ze te laat en stuift ze het lokaal in met rode wangen en de koude buitenlucht in haar lange haren. Ze hoeft niet eens meer te kijken als ze haar jas op de kapstok mikt en haar tassen op tafel: Ze komt hier al jaren, ze weet de weg. [lees verder]

Mattel, gerenommeerd producent van ’s werelds favoriete onrealistische speelgoed, lanceerde eind januari van dit jaar een campagne “Dads who play Barbie”. Het idee achter deze campagne: Vaders en hun dochters (want jongens spelen niet met poppen) tijd met elkaar laten doorbrengen en zo, via spel, het idee te introduceren dat een meisje of vrouw alles kan worden wat ze maar wil. Ja zélfs dokter of leerkracht, want zoals iedereen weet zijn er in de zorg en in het onderwijs nauwelijks vrouwen te vinden, dus dat is hard nodig. Om dit sympathieke gedachtegoed kracht bij te zetten is er een inspirerend filmpje gemaakt van deze quality-time tussen vaders en dochters en op de website van Mattel geplaatst. [lees verder]

Ik heb het raam opengezet zodat de bosjes af en toe zachtjes schommelen in de wind. Als ik mijn hoofd door het kleine raampje steek kan ik nét de tuin zien, waar hun wortels liggen. Ik glimlach. We hebben een kleine tuin, een echte ‘postzegel’, en ik blijf me verbazen over de mogelijkheden die dat kleine stukje grond ons biedt: Een terras om op te zitten, een haag waar de vogeltjes in nestelen, een grasveld om op te spelen, een ruime ren waar de kippen scharrelen. Een tuinhuis waar de fietsen overnachten en een stevige pergola waaraan mijn hangmat hangt. Nu het zomer is lopen we dagelijks de tuin in met een bakje en plukken rijpe aardbeien, bramen en frambozen, precies genoeg voor één dag. In de border knip ik bloemen en kruiden wanneer ik wil. Dat kan allemaal best op een postzegel. [lees verder]

Mijn tweede zwangerschap was uitgerekend op 19 maart 2012. De 19e maart was nog niet bezet op de verjaardagskalender, maar verder is een verjaardag in de maand maart in onze omgeving meer regel dan uitzondering. Mijn zus bijvoorbeeld, deelde haar verjaardag op 11 maart al met onze overgrootmoeder en toen ik verkering kreeg met M. schreef ik daar de naam van zijn nichtje nog bij.
In een dergelijke maand je bevalling precies om alle verjaardagen heen ‘plannen’ leek me onhaalbaar, maar ik wilde toch in ieder geval niet partycrashen op de dag van mijn zus. Dus toen de verloskundige ons de uitgerekende datum gaf riep ik, terwijl ik de gel van mijn blote buik veegde, “Ik vind alles best, als het maar niet 11 maart is.”
Het werd 11 maart. [lees verder]

Dit blog over het doneren van mijn haar schreef ik als gastblog voor http://www.thebetterworld.org
Ik raad je dan ook zeker aan het daar te lezen, want de website van Renske en Maurits ziet er prachtig uit en staat bomvol inspirerende verhalen!
[lees verder]

Sinds ik op mijn achttiende ongepland zwanger raakte, raakte ik geïnteresseerd in het onderwerp “tienermoeders”. Voor mijn gevoel had ik zelf, buiten mijn jonge leeftijd, niets gemeen met deze groep meiden. Tenslotte had ik een vaste en bestendige relatie met een acht jaar oudere vriend mét baan. We waren weliswaar niet rijk, maar we bezaten genoeg om een kindje een toekomst te kunnen geven. We hebben een grote en hechte familie die ons aan alle kanten steunde. Ik heb een goede zwangerschap en een probleemloze bevalling gehad en prachtige, gezonde zoon gebaard. En ondanks mijn misschien nog jonge leeftijd leiden wij een doodgewoon gezinsleven, inmiddels compleet met een lieve dochter. Zelfs een ‘gepland’ kind is een enorm gelukzalige verrassing...[lees verder]

“Oké, allemaal op een stoel gaan zitten en stil zijn!”. Ik klap in mijn handen en laat mijn blik over de kleine koppies voor me glijden. Geschraap van stoelpoten en opgewonden gegiechel, een muziekstandaard klettert op de grond, twee kinderen duiken er achteraan. Een witte kunststof blokfluit rolt over het linoleum, ik stop hem met mijn voet en raap hem op. Het is ongelooflijk hoe snel ook dit jaar...[lees verder]

'Wat ís dit voor gat?!' Collega draait het raampje van mijn auto weer dicht en kijkt me fronsend aan. 'Weet je zeker dat we hier goed zijn?'
Ik schiet in de lach. De afgelopen anderhalf uur zijn we steeds dieper doorgedrongen in de eindeloze landerijen van Friesland en we hebben al zeker twintig minuten geen tegenligger gezien. Inmiddels rijden we het dorp al in en druk ik mijn telefoon uit: Om hier de kerk te vinden heb je geen navigatiesysteem nodig.
Ik draai de parkeerplaats op en we stappen uit. Op de lessenaar van vandaag...[lees verder]

Hoboïst, docent, PR-medewerker, taartenbakster, echtgenote en vooral moeder van 2. En soms wat schrijfinspiratie die er écht even uit moet. Tijd voor een blogpagina!